نوشته ای بداهه ازسردلتنگی

    برای حبیب من

   هی هیچ کس

     این روزها...این روزهای خمارپاییزی ،آن گاه که زوزه ی باد،تن درخت راعریان می کندو

      برگهایش راباسنگفرش خیابان درمیان می گذارد سفرآغازمی شود.

     میان این سطورتنگ وکوچه های پیچ درپیچ   عریانی وجودم راباتودرمیان می گذارم .

      هی هیچ کس

      دراین راه ناپیداومقصدناپدیدمراهمسفرباش.زیراهماره قصدمهم است نه مقصد.

      هی هیچ کس

     پاییزمراهمسفرباش.

      پاییزفصل عشق است .فصل نوستالوپی روزهای عاشقی وجوانی.تولد،آفریدن و

       پوست انداختن التهاب یک عشق قدیمی ازابتداتااکنون.

      هی هیچ کس

    دراین لحظات که پاییزتاج زرین پادشاهی برسرمی گذارد،ارمغان تازه ای ندارد.

     دیگرنیست آوازآشنایی ...تک چراغ پیدایی ...امیدمسافری!تومراهمسفرباش.

     هی هیچ کس

  میان خش خش برگ هاوتنهایی اندوهناک مسافردلتنگی شبانه ام راباتودرمیان می گذارم:

  هرگزازعشق نهراسیدم ...نگریختم...نرمیدم...نگسستم...

   چراکه عشق تنهابهانه ی ماندن است.

   هی هیچ کس

  عشق رابپذیر ...بی پروا...خموش وخرامان.

                                                                                  چهل وهشتمین روزپاییز